Levensonderhoud

Onlangs had ik wat uitgestelde klusjes eindelijk opgepakt en afgemaakt. Zoals de filter van de kraan schoonmaken, onkruid gewied etc. Waarom ben ik hier niet eerder aan begonnen en stelde ik het steeds uit? Nu heb ik er ook profijt van en voel ik mij verlicht dat ik het eindelijk gedaan heb. Het steeds uitstellen en tegen deze taken blijven aanlopen en ergeren zorgde ervoor dat het alleen maar groter werd, en er steeds meer tegen opzag om eraan te beginnen. Ik vertelde aan een vriendin hierover en dat het toch gek is als een mens blij kan worden als alles netjes is en onderhouden.

Zo zie je maar weer dat alles onderhoud nodig heeft zei ze. En we beginnen te lachen. Wij mensen hebben ook onderhoud nodig, fysiek en mentaal onderhoud. De apk van de mens. En bij uitgesteld onderhoud krijgen wij ook mankementen. Als we niet zorgen voor wat ons blij maakt en energie geeft krijgen we achterstallig onderhoud. Wij horen ons te blijven voeden. En het is voor iedereen anders wat je echt nodig hebt. Maar doe het maar eens niet. En je merkt al snel de gevolgen. We functioneren minder goed en ons geheugen is bezet met obstakels.

Waar ik nu het meeste op doel is eigenlijk ons verhaal doen. Even alles eruit gooien wat eruit moet. Echt alles, het vuilnis buiten zetten. Dat lucht op en geeft ruimte. Maar als we in onze bekende omgeving steeds het vuilnis buiten zetten komt het vuilnis steeds terug. Als je jouw verhaal doet tegen een vriendin over je werk, zal ze met enige regelmaat met advies komen en vragen hoe het gaat. Dat is te begrijpen en ook heel attent. En soms zou het toch fijn zijn gewoon alleen je verhaal te doen en verder niks. Alleen even de ruimte vrij maken en weg. Zonder dat het weer bij je terugkomt. Zonder advies, zonder ik zou dit, je kunt eens dat. Je wilt alleen je verhaal doen en dan stoppen. Punt.

Ik bedacht het volgende: stel je eens voor ergens in het bos of op een mooie plek staan twee stoelen. Iedereen kan er plaatsnemen. Gewoon twee vreemde mensen naast elkaar. En de bedoeling is dat jij of die andere persoon, of beiden, je verhaal doen. En als je toch advies wilt horen geef je het aan. Wil je dat niet? Dan is het je verhaal en klaar. Je zegt je naam niet, helemaal niks. En daarna gaat ieder zijn eigen weg weer.  Hoe fijn zou het zijn als je dit kan doen zonder dat het blijft rondhangen in je directe omgeving, en bij de eerstvolgende ontmoeting je meteen over je baas en je kinderen moet praten? Vaak is het al opgelost en opgeruimd maar blijft de energie terugkomen. Zo heb je ruimte om andere dingen samen te doen. En hoef je ook niet altijd de ongevraagde goedbedoelde adviezen aan te nemen.

Alles vertellen aan een vreemde is fijner dan aan een bekende. Iemand die je kent staat er met andere emoties in. En die onbekende persoon kom je waarschijnlijk nooit meer tegen. Er zijn weleens mensen die liever niet meer afspreken met iemand omdat altijd teruggekomen wordt op het verleden. De momenten dat de nood hoog zat en je te veel hebt verteld aan iemand. En je achteraf dacht: had ik mijn tong maar afgebeten. Maar je wilde zo graag alles buiten zetten.

En daarom zouden er twee stoelen moeten zijn om deze verhalen te delen. En daarmee op te ruimen.Zou jij dit willen en plaats nemen?

Ik ben benieuwd.

Veel liefs,

Anne-Paule