Cijfers of talenten

Er zijn in onze samenleving kinderen en Volwassenen die een verkeerd zelfbeeld hebben gekregen omdat ze lage cijfers hebben gehaald op school. Ouders die hierin meegingen, omdat ze volgers zijn van het puntensysteem en dit weer projecteren op het kind. Het kind krijgt weer dubbel bevestigd niet goed genoeg te zijn. Want als school en ouders het al zeggen. Daar gaan dan toch ook je schouders van hangen? Cijfers alleen kun je niet koppelen aan intelligentie, dat weten we inmiddels. Er zal ruimer gekeken moeten worden om een niveau te bepalen en talenten in beeld te krijgen. Waarom spreken we een kind al aan op zijn toekomstige persoon? De persoon die ze nog eerst moeten worden. Je ontneemt kinderen hun toekomstbeeld al voordat ze eraan zijn begonnen.

Motivatie verlies

Een voorbeeld wat ik meemaakte op school was dat een lerares naar mij sneerde: Anne-Paule er zal nooit iets van jou terecht komen. Redelijk harde woorden naar mijn toekomst toe. De frustratie van haar kon ik enigszins plaatsen. Ik was niet gemotiveerd en mijn rapporten waren redelijk slecht. Maar er werd niet verder gekeken. Punten, alweer maar die punten. Het emotionele en sociale stukje intelligentie werd totaal niet gezien. En weggezet als niet belangrijk. En mijn creatieve geest al zeker niet.

Als we een ruimte binnen komen kijken we toch ook naar het totaalplaatje? Het is toch ook niet alleen dat ene schilderij wat telt? Zo is het bij mensen ook. Ben je niet zo goed met wiskunde? Nou je hebt genoeg andere talenten. Zullen we daar eens naar kijken?

Het heeft mij altijd, en nog steeds overigens, enorm verbaasd dat mensen blijkbaar alleen maar naar cijfers kunnen kijken. Zoveel prachtig talent wat buiten die muren van school opbloeit en men toegroeit naar de persoon die we werkelijk zijn. Ja, kinderen moeten zeker leren en naar school gaan en zich verder blijven ontwikkelen. Maar alleen maar naar punten kijken en kinderen alleen maar hier op beoordelen is een grote gemiste kans om ze echt volledig te zien.

Laatbloeier

En dan kunnen ze jaren later zeggen, het was een laatbloeier. Nee, het was geen laatbloeier, het talent is in de bloei gestorven. En daarom zelf op onderzoek moeten gaan. Jarenlang denken: waarom pas ik hier niet? Waarom vind ik dit niet leuk? Gewoon omdat ze je op de verkeerde trein hebben gezet. En je zelf ergens maar moest uitstappen. En dan moet je nog kijken waar je eigenlijk terecht bent gekomen?

Ieder trimester was het weer zover. Dan kwam mijn moeder met de vraag: Anne-Paule hoe erg sta je ervoor? Ja mam, niet goed. Dat is iets wat ik wel weet. Van kerst naar Paas rapport was de periode dat ik het zwaarste vond. Want dan had ik mijn motivatie onderweg alweer verloren. En kreeg ik te horen dat ik flink moest bijzetten wilde ik het gaan halen.

Berusting

En toen kwam een moment dat een lerares, die kinderen echt in hun kracht zag, zei: “Beste ouders maak u niet druk. Anne-Paule gaat haar eigen weg vinden. Het is een vlindertje, ze vliegt eerst nog wat rond. Als u dat kan loslaten en dat vertrouwen aan haar geeft, krijgt u zelf, en ook uw kind, rust.” En dat gebeurde, ik ging de onbekende weg op.

Het meeste talent wordt niet erkend

Creatieve mensen maken eigen wegen. Die maken ze ook vrij voor andere mensen. En weet je waarom? Omdat we weten hoe het is om alleen te lopen en tegenstand te krijgen. Maar als we eenmaal die paden vrij hebben gemaakt, willen we nooit meer naar de weg die al door vele anderen is bewandeld. En zeker niet in een verwrongen “cijfers tellen” systeem.

Laten we meer leven in het heden, en afwachten en niet de weg volgooien met verwachtingen. Niet van het kind en niet van de ouders.

Laat kinderen toegroeien naar hun volwassen persoon. Zoals wij ook als volwassenen ons innerlijk kind willen blijven omarmen.

Laat de dromer dromen
Vlinders van bloem naar bloem gaan
En kleuren hun kleur behouden
Alleen dan kunnen we stralen en niet onze echte glans verliezen

Want:

Vlinders mag je niet vangen

Ik wens je veel vrijheid toe!

Anne-Paule